AAUT – Maandag 12 juli 2011

06.50, ik wordt wakker en ben gelijk scherp… Nog een paar uurtjes en dan gaan we
eindelijk los!! Laat etappe 1 van de AAUT maar komen!

Ik spring onder de douche (wetend dat dit voorlopig de laatste “normale” douche
is die ik krijg), neem lekker de tijd, pak alvast de meeste zaken in voor vandaag
en loop naar beneden naar de ontbijtzaal voor een goede maaltijd.

Daarna de rest van m’n spullen ingepakt, alles nog een keer gecontroleerd, koffer
naar beneden gebracht, tas met kleding en eten voor de week afgeleverd, sleutel
ingeleverd en rond een uur of 9 naar buiten gegaan om daar samen met de rest van
de deelnemers te wachten op de locale burgemeester die ook nog even z’n zegje wilde
doen, en ons zou wegschieten. Beetje nerveus toch wel, want hoe goed zou m’n vorm
nu eigenlijk zijn op dit moment…

 

9.45, PANG!!!! Startschot gegeven, en daar gaan we dan eindelijk! Direct zie ik
op m’n garmin dat het tempo ruim boven 10km per uur heuvelop gaat… Niet goed,
gas terugnemen, laat de rest zich maar opblazen!

Eerste 3km lekker gelopen, tempo van ongeveer 10km per uur, nog wat stramme benen
en geen flauw idee hoe deze zich zouden houden op de eerste klim van vandaag, die
gelijk één van de allerzwaarste van deze trail is (ja dat kun je wel aan Paul Bateson
overlaten). Gelijk aan het begin van de klim al begonnen met wandelen, dat voelde
eigenlijk best wel goed ondanks het mega-stijle hellingspercentage wat we moesten
overbruggen. Ik haalde op m’n gemakje wat mensen in, waaronder ook Paul Mott, maar
die zou mij straks wel weer inhalen. De totale afstand van deze etappe was 36km,
en voor zover ik het parcours kende zou ik het eerste en tweede uur 7km per uur
moeten kunnen halen, daarna 2 uur met een gemiddelde van 9km en een slot van 8km
per uur, dat zou rond 4.5uur zijn een stuk sneller dan vorig jaar en toch niet te
snel.

Het eerste uur ging in iets meer dan 7km per uur, lekker, precies volgens schema.
Tweede uur, nu op 14.5, en in de afdaling, waarvan ik wist dat deze erg lang en
makkelijk was. Wow, opschakelen 12 per uur, 12.5 per uur, 13 per uur, heerlijk
wat lekker knallen is dit!! Ineens achter me “Fat man coming through”, daar is
Paul, die ook de gang erin heeft, ik blijf kort achter hem lopen.

Na 3 uur op 25km, checkpoint 2 gehad, nog eentje te gaan op zo’n 5km vanaf hier.
inmiddels wel weer aan het klimmen, en dalen, en dan doemt er ineens een lang stuk
spiksplinternieuw asfalt op, pal in de zon, op het midden van de dag in Zuid Spanje.
Man, wat wordt het ineens heet hier, maar kan nog steeds door, hoewel er een lichte
misselijkheid ontstaat.

3.5 uur, ik wordt nu toch serieus moe van deze eerste dag, nog steeds langs asfalt,
snelheid is er nu wel uit, ik besluit om alles heuvelop te wandelen, en naar beneden
te blijven rennen. Tot mijn verbazing zie ik dat Paul het ook niet echt makkelijk
lijkt te hebben voor me, want ik blijf hem in het zicht houden. Wel wordt ik nu
ingehaald door Dariusz Strigalski, een jongen die door een auto ongeluk op 8 jarige
leeftijd deels verlamd raakte, maar ondanks dat een enorme vechtlust heeft ontwikkeld
en nu met de besten mee kan op ultra-gebied.

Pff, daar is de laatste drankpost, heb wel veel dorst, ondanks het feit dat ik me
sufgedronken heb de hele etappe. Iets te gulzig begin ik te drinken, en voor ik het
weet sla ik ruim een halve liter water achterover, vul m’n bidons en ga weer op
weg.

Misselijkheid wordt direct erger, dit is niet goed, ik ga langs de kant van de weg
staan en moet overgeven, een enorme hoeveelheid blank water vind zijn weg weer door
mijn mond naar buiten, dit verklaart dus gelijk mijn misselijkheid en dorst, damn,
weer niet goed gedronken dus, hoe kan ik dit toch eens oplossen… Wetend wat
Ed van Beek 2 jaar geleden moest doormaken na een soortgelijke gebeurtenis heb ik
zo’n beetje de hele rest van de etappe gelopen, alleen het laatste stukje lukte
het me weer om wat te rennen. Uiteindelijk bleef ik met 4.29 toch nog precies op
m’n vooraf geplande schema, maar oooohhhh wat was ik dicht bij een verassing.

Paul bleek ongeveer 6 minuten voor mij te zijn gefinisht, verbaasd dat ik hem niet
ingehaald had, want ook hij had het behoorlijk zwaar gehad.

Die avond gezellig naar het centrum van Alhama de Granada gewandeld en daar gegeten.
Wat een ontzettend gave groep mensen is dit toch!!!