AAUT – dinsdag 13 juli 2011

Vannacht naar omstandigheden goed geslapen in de sporthal. Welliswaar erg rumoerig,
maar op één of andere manier lukte het me toch om zoveel te slapen dat ik rond 7.15
redelijk uitgerust opstond. Het bleek dat ik gisteren als 22ste geëidigd was, niet
slecht…

M’n benen voelden angstig goed, eigenlijk voelde ik niet eens dat ik al een etappe
gelopen had…Dat recoverygoedje wat ik gisteren van Paul gekregen had schijnt goed
te werken.
Na zorgvuldig alles wat ik dacht nodig te hebben voor vandaag te hebben ingepakt
(in mijn geval is dat 1,5liter sportdrank in de camelbag + 2 halve liters sportdrank
met Elite Water in de bidons), de meegenomen spaghetti maar eens uitgeprobeerd. Dit
werd niet echt een succes… Na 7 minuten zou dit goedje eetbaar moeten zijn, echter
doordat het water in diezelfde 7 minuten toch weer afkoeld bleek er een keiharde
pasta met saus water te zijn ontstaan (als je ooit wilt afvallen, gelijk proberen
je hebt urenlang geen zin meer in eten als je hier een hap van hebt genomen).

Maar ok, om 9.30 was de start van de 42km (althans dat dacht ik op dat moment nog).
Ik besloot om weer ontspannen te lopen en op een gemiddelde van 8km weg te gaan,
wat een tijd van 5.15 zou opleveren (misschien een kwartiertje langzamer vanwege
de lange en zware klim die er in dit parcours zat).

Als gekken gingen een hoop atleten weg, ik dacht al dat ik bijna achteraan liep,
en toch liep ik zelfs al sneller dan gepland. Zouden ze dan allemaal zo sterk zijn?
Maar nee hoor, al bij het eerste glooiingkje ging het gros wandelen, en kon ik er
een aantal weer passeren.

De eerste kilometers waren gemakkelijk, en na een uur had ik dan ook al 9km afge-
legd zonder serieuze inspanningen. Hierna zou het eerste zware stuk komen, dus als
ik er in zou slagen om het 2de uur gemiddeld 7km te blijven lopen zou ik mooi op
schema blijven. Op dat moment had ik geen flauw idee op welke positie ik liep,
maar dacht dat het een stuk minder goed was dan gisteren.

Het 2de uur ging in 8.3km, dus ik had nu 1.3km speling op mijn 8km\u schema, dat
voelde goed, ook geen last van drankproblemen vandaag, het lijkt erop dat m’n
lichaam zichzelf goed heeft aangepast!

Bij checkpoint 2 bleek dat ik op positie 22 of 23 liep, ongeveer gelijk als gisteren
dus. Vanaf daar zou het zwaar worden wist ik van vorige jaren. De organisatie had
het over een single track van 7km, maar in mijn gedachten was het echt stijle deel
toch een stuk korter.

De mega stijle klim over rotsen, steentjes en uithollingen waar in de winter de
rivieren doorstromen was nog precies zo zwaar als ik me herrinnerde. Maar in
tegenstelling tot vorig jaar kon ik ondanks de stijlheid, de warmte en ijlere
lucht op deze hoogte, wel door blijven lopen. Losse stenen, rotsblokken, goed
opletten dat je niet één of ander vaag lintje of op een steen getekende pijl mist,
want dan kom je hier echt aan het dwalen en ben je nog niet zomaaar weer terug..

Maar ooooohhhhhhhh wat een gaaf gebied, zo ruig, zulke mooie vergezichten, hier
kom je toch voor naar Andalusië!!! Dit is waar je de AAUT voor loopt!                                                    Kijk daar is het punt waar ik vorig jaar nog
10 minuteen wezenloos op een steen heb gezeten omdat ik echt niet meer verder kon
nu dus wel!! Heeey, daar is het beekje waar ik vorig jaar nog zwaar uit gedronken
heb, nu alleen even mijn boeuff natmaken, en dan weer door! Hierna gaat het bijna
weer bergafwaards, herinner ik me nog! Eehm toch?? Toch niet?? Nee, het gaat nog
verder omhoog… vergis ik me dan?? (na later bleek heeft de organisatie hier nog
een “stukje” van 5km toegevoegd aan deze etappe, en dan wel recht omhoog). Man
wat was dit weer zwaar! Onderweg zag ik een mede-loper op een boom zitten, één van
de absolute toppers, hij was misselijk en vroeg of ik bij het checkpoint hulp kon
halen, want hij kon niet verder.

Ik weer verder, dat checkpoint kon toch niet ver meer zijn, zelfs mijn voorraad
van 2.5liter drank begon al aardig in te slinken, en ik had belachelijk veel bij
me vergeleken bij een hoop van mijn medelopers!

Uiteindelijk toch boven gekomen, maar kijkend op m’n Garmin wist ik dat het schema
van 8km per uur absoluut niet meer gehaald zou worden vandaag (maar ik was niet
slecht naar boven gekomen, zelfs niet door ook maar één loper ingehaald).

Nu afdalen. 28km gehad, nog 14 te gaan, het moet nog altijd lukken een flink stuk
van m’n tijd van vorig jaar af te halen. Maar waar is chekcpoint 3 toch, die had
ik direct na de klim verwacht net als vorig jaar, maar nee, dit keer duurde het
nog 2km voordat deze in zicht kwam. Snel gewaarschuwd over de loper in problemen,
maar gelukkig kwam deze een paar minuten later alsnog op eigen kracht bij het
chekpoint. Wel is hij daar uitgestapt.

Bij het checkpoint bleek ook dat de etappe maar liefst 5km langer was dan ik had
verwacht, dus niet nog maar 12, maar zelfs nog 17km te gaan!! Het bleek op de berg
een complete slijtageslag te zijn geweest, maar liefst 10 deelnemers uitgestapt!
Ik lig nog steeds op positie 22! Afdaling ging na een tijdje best redelijk, m’n
benen herstelden wonder boven wonder toch nog wat. Werd even gepasseerd door 2
lopers, maar wist deze wat later toch weer terug te halen.

5km voor de finish was het laatste checkpoint. Daarna nog een paar pittige klim-
metjes, waar ik nr.23 definitief van me af kon schudden, en daarna de finish.
Totaal 6.41 gedaan over deze monsteretappe, zeer traag, maar gezien de omstandig-
heden en de toch nog redelijke positie kon ik toch tevreden zijn.

Die avond gegeten in Jatar, en vroeg naar bed om toch zoveel mogelijk rust te
kunnen pakken.